De wetten van het land worden niet nageleefd
De eerste keer in de Bijbel dat de wetten van het land niet nageleefd worden.
Dit is in Exodus hoofdstuk één. Dat komt omdat er een veel hogere wet/Macht is die wij moeten gehoorzamen (Hand. 5:29).
Het begon met die twee verloskundigen, die beiden bij name genoemd worden: Sifra (schoonheid) en Puha (glansrijk). De wereldheerser farao wordt niet bij name genoemd. Zij riskeerden hun leven voor het behoud van het Joodse volk.
De Heere eerde hen op wonderlijk wijze. Hij gaf hen ook kinderen. Dit toont ons hoe waardevol kinderen zijn in de ogen van de Heere (Ps. 127:3-5,8). Wij zien bij die verloskundigen ook net als bij de ouders van Mozes, hetzelfde geloof.
In dat Bijbelse geloof heeft vrees geen enkele plaats (Hebr. 11:23; 11:6). De volmaakte liefde (De HEERE JEZUS) drijft alle angst weg.
Amram en Jochebed wisten dat de tijden zwaar waren. Zij hadden het geloof en vertrouwen om te trouwen en ook kinderen te krijgen, die alle drie leiders werden (Micha 6:4).
De eerste keer dat de letter van de wet van het land niet wordt nageleefd in de Bijbel: Jochebed gehoorzaamde de letter van de wet niet, toen zij haar zoon in de Nijl legde (Ex. 2:3). Dit was riskant, want er waren veel spionnen, die op zoek waren naar de Joodse jongetjes.
Het was een geloofsdaad in de voorzienigheid van de Heere.
Ook deze daad werd rijkelijk beloond, want de dochter van de farao ging juist op die plaats baden. Zij zagen het mandje in de Nijl en toen zij het openden zagen zij een Joods jongetje dat huilde. Al die tijd daarvoor, was het een gouden regel, dat hij vooral niet mocht huilen.
Laten wij genieten van hoe de Heere, Die Dezelfde is, alles ten goede uitwerkt.
Door Mirjams scherpzinnigheid werd de moeder van Mozes er bijgehaald om de baby te
voeden. Zij werd er zelfs voor betaald. De farao betaalde de luiers en de beste opleiding van
de toekomstige verlosser.
Zo zien wij maar weer dat de duivel zich altijd in zijn voet schiet. Wat Jochebed die eerste
jaren in zijn hartje zaaide heeft farao er nooit meer uitgekregen.
Op veertigjarige leeftijd lag de wereld aan Mozes’ voeten maar hij maakte de juiste keuze
van het ware geloof om ook bij zijn afgewezen volk te zijn (Heb.11:24-26).
Wij zien drie belangrijke thema’s in het leven van Mozes (Heb.11:24-29):
- Door het geloof weigerde Mozes om te genieten van de tijdelijke, vele zonden. Hij had
geleerd dat niet het bezit maar het verlaten van het bezit hem rust gaf. - Door die weigering kwam Mozes ook in contact met de smaad van het geloof (/van Christus).
Mozes verliet het paleis en is er pas terug gekeerd om te pleiten voor Gods volk. - Door het geloof ontving Mozes de beloning. De Heere beloont het ware geloof. Op
tachtigjarige leeftijd leerde hij het principe van het “omgewisselde leven van het geloof”: niet
Mozes, maar God dóór Mozes. Hij moest stil zijn (Ex.14:13,14).
Mozes had geleerd dat de Heere ieder bosje kan gebruiken zolang Hij maar in het bosje mag
zijn (Ex. 3:2). Aan het einde van Mozes’ leven is hij nog vol leven (Deut. 34:7). Watchman Nee
noemt dit: Het normale christen-leven.
